Kadın, hoş kadın.. Çevresinde bunu inkar edecek kimse yok!
Silik biraz, üşengeç, zamanın içinde kaybolan tiplerden..
Kimsenin gıyabında konuşmak pek de iyi değil asıl olan.
Ama bu kadın hak ediyordu bazı şeyleri. Onu yeterince duyarsan sırrını açabiliyordu, yüreğini eline alıp gidebiliyordu. Kocaman sevebiliyordu.
Huyu suyu değişenlerden değildi. Döneme göre yavşayanlardan hiç olmadı.
Kendi kendinin celladıydı.
Kendi kendinin kalkanıydı.
Güvendiği dağlara karlar yağana dek umut doluydu.
Sonra rafa kaldırdı o umutlarını.. Tozlu raflarda bekletti..
Ne mi olmuştu?
Bunu kim bilebilirdi, kendi dertlerinde boğulacak kadar inatçıydı.
Güzel kadın, Allah var..
Hiç saklanmadı arkasına güzelliğinin, kendi kendinin fabrikatörü oldu, üretti, talep karşısında kayıtsız kalamadı.
Sundu!
Doyduğu yeri evi saydı, memleket hasretini bağrına gömdü. Kendini oyalayan çocuklar gibiydi.
Can sıkıntıları, kalp kırıkları, baş ağrılarını teğet geçti.
Yüksek sesle kahkaha atan birinin enerjisini benimsedi. Birilerinin canını acıttı, bir çoğuna iyi geldi.
Zaman onu da gömecek karanlığına..
Tek isteği hatırlanmak, iyi veya kötü..
Neyse biz şimdi kimsenin arkasından konuşmayalım, yolumuza gidelim!
Ama unutmayalım, iyiyi, kötüyü..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder