Her şeyin bir sebebi var..

Başkaları yaşarken ben yazıyorum, eskiden olsa uğraşırdım, mücadele ederdim, artık önemini yitirdi, bir yerlere tutunup da kırılıp kopmasından korkuyorum, sonsuzluğun içinde debelenip duruyorum..
Kararsızım, mutsuzum, huysuzum, gerginim, sıkılıyorum her şeyden..
Anlık neşeler giriyor hayatıma.. bir anda bitiyor ama.. Sabun köpüğü gibi..
Hayatımdaki küçük boşlukları doldurayım derken başka yerlerden patlak veriyor, onları onarmam güç oluyor, bu durumda düşünmekten bile kaçıyorum..
Acıyı çağırıyorum sürekli..Zırıl zırıl ağlarken buluyorum kendimi..
Bazen de bela sarıyorum başıma.. Depresif olmanın dayanılmaz hafifliğini yaşıyorum..
Sonra buna da alışıyorum..
Daha farklı acılar içinde buluyorum kendimi..
Belki de bu yüzden yazıyorum, başkaları yaşarken..