Schubert'den 'Serenade' dinlerken ya da Liszt'in piyanosunun melodilerinde dolanırken aklına geliyor insanın bazı şeyler..
Keşke diyorsun, her şey bu kadar güzel olabilse, ılık akabilen tınılarda, sessiz ve derinden gelen iç huzurunda yaşanan duygular hiç bitmese..
Boşa kürek çekiyoruz gibime geliyor, kimisi yazıyor, kimisi okuyor, kimisi izliyor, kimisi düşündüğünü çekinmeden söylüyor, kimisi sokaklarda direniyor, yaralanıyor, ölüyor..
Kime neyi anlatıyoruz ki!
Bir kedi katilini deşifre ettiğimiz kadar, kadınlara çocuklara zarar verenleri, öldürenleri deşifre edebilseydik belki bu kadar cinayet, tecavüz, vahşet olmayacaktı. Bira içti diye ırza geçilen kıza kendi rızasıyla sevişti denmeyecekti!
Hiçbir şey içimize sinmeyecek bundan sonra, bir tarafımız eksik kalacak..
Kimse kimsenin acısını paylaşmayacak, hissetmeyecek yüreğinde, yok ettiği hayatlardan sorumlu olmayacak!
Vicdan denen şeyi yitiriyoruz hızla..
Ahlakçılar sarmış dört bir tarafımızı, din, iman kullanılıyor ama vicdan yok!
Kimsede kalmamış ve herkes insan diye geçiniyor.
Yazık!
Acı çekmeye alışıyoruz artık.
Bir tarafımız burukken nasıl yaşanır ki hayat, nasıl tadına varılır işkembe çorbasının kafan kıyak değilse, nasıl ıslanılır yağmurda, nasıl ısıtır güneş, nasıl mutlu olur çocuklar..
Hep ben mi düşünüp durucam, atın beni denizlere artık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder