Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin

“Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin ? 

İşin kolayına kaçmadan ama 

Gül yanaklı bebesini emziren melek yüzlü anneciğin resmini değil 

Ne de ak örtüde elmaların 

Ne de akvaryumda su kabarcıklarının arasında dolanan kırmızı balığınkini 

Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin”

Nazım Hikmet bu dizeleri eşine yazdığı 'Saman Sarısı' adlı şiirinde Abidin Dino'ya ithaf etmiştir. 

Abidin Dino resmi yapamadı.Belki sevinci belki hüznü, korkuyu, çirkinliği, sefaleti, mutsuzluğu çizdi ama mutluluğu Güzin Dino ile yaşadı.

Bir şiirle karşılık verdi Nazım Hikmet'e; 

Mutluluğun Resmi 

Kokusu buram buram tüten

Limanda simit satan çocuklar 

Martıların telaşı bambaşka

İşçiler gözler yolunu. 

İnebilseydin o vapurdan 

Ayağında Varna’nın tozu 

Yüreğinde ince bir sızı. 

Mavi gözlerinde yanıp tutuşan 

hasretle kucaklayabilseydim 

seninle, bir daha. 

Davullar çalsa, zurnalar söyleseydi

Bağrımıza bassaydık seni Nazım, 

Yapardım mutluluğun resmini 

Başında delikanlı şapkan, 

kolların sıvalı, kavgaya hazır 

Bahriyeli adımlarla düşüp yola 

Gidebilseydik Meserret Kahvesine, 

İlk karşılaştığımız yere 

Ve bir acı kahvemi içseydin. 

Anlatsaydık

o günlerden, geçmişten, gelecekten, 

Ne günler biterdi, 

Ne geceler...

Dinerdi tüm acılar seninle 

Bir düş olurdu ayrılığımız, anılarda kalan. 

Ve dolaşsaydık Türkiye’yi 

bir baştan bir başa. 

Yattığımız yerler müze olmuş, 

Sürgün şehirler cennet. 

İşte o zaman Nazım, 

Yapardım mutluluğun resmini 

Buna da ne tuval yeterdi; 

ne boya... 

İşte böyle güzel insanlardı bunlar..