Sustuklarımı duyan var mı ?

Ah be!

Söylediğine pişman oluyorsun çoğu zaman, bazen de söylemediğine. Uykularını kaçıracak kadar rahatsız ediyor geceleri. Sabah olunca da geçiyor gibi geliyor, halbuki bir yük daha biniyor omuzlarına; zaten ağırlığından şikayet ettiğin yüklerin üzerine hem de..

Abartma canım, dilin kemiği yok söyler geçer, her dediğimiz omuzlarımıza binecekse bu yükün altında ezilir gideriz. O kadar telaşenin içinde bir bu eksikti diyebilirsiniz. Dibine kadar da haklısınız.  

Ben de size derim ki, beylik laflarla dönen sohbetlerden kaçın. Kafanızı suya sokup nefesinizi tutun, orada kalın bir müddet, daha derin nefes alma ihtiyacı duyana kadar. Gücünüzü test edin, nelere dayanabileceğinizi görün, soluğunuzun kesildiği yeri bilin. Boyunuzun ölçüsünü alın!

İşte o zaman aslında aynı parkurda dönüp durduğunuzu, kendinizi tekrar ettiğinizi anlayacaksınız.

Ben çok dağıldım, nereye, ne kadar olduğunu bilmiyorum. Çizgiyi aşmadan, riske girmeden, kendimden ayrılmadan, kalabalıklarda kaybolmadan dağıldım. Yola çıktım, yoruldum. Geri geldim, dinlendim. Sıcağı sevdim, bir yaz sabahı karar verdim perdeleri kapatmamaya. Boyumdan büyük işlere kalkıştım. Her şeye yetmediğimi, yetişemeyeceğimi anladım. Gündüzler geceye, yazlar kışa evrilirken büyüdüm. Cesaretin her zaman başarı getirmeyeceğine inandım.

Sustum.

Sustukça içimde çok sesli bir şarkı başladı, o melodiyi sevdim. Laftan anlamayanlara laf anlatmaya çalışmanın anlamsızlığını idrak ettim. Herkes sustu benimle birlikte, işte o zaman çekilebilir oldu hayat. Dünyanın, doğanın, yağmurun, gecenin sesini duyabildim. Sözün bittiği denilen yeri keşfettim.

Ve oraya yerleştim.