Sakinim ben, ufak mırıltılarla hayallerden bahsediyorum, öyle yüksekte oturuyorsun ki beni duyabilmek için aşağıya eğilmek zorunda kalıyorsun ve biraz da küçülmek..
Soruların var, fırtına gibi.. Biraz sallanıyorum, güvertemden içeri giriyor dalgalar..Toparlanıyorum..
Beni bu yüzden tutuyorsun, sana direneyim diye..
Benim hayallerimin zerre kadar değeri yok, gerçeklerle çıkıyorsun karşıma, alıştırıyorsun, koparıyorsun dünyamdan..
Bilmiyorsun ki artık kurallar değişiyor hatta tamamen kalkıyor, nedendir bu ertelemek nedendir bu savaş..
Ne çok tuhaf şey oluyor dünyada, ayak uydurmak varken çarpışıyoruz..Seneler bizi eksiltiyor anlamıyoruz..
Adını bile koyamıyoruz bulunduğumuz durumun oysa bir ismi olmalı her şeyin..
Hayatta her şey bir kere olur, bir kez gülümser sana sokaktan geçen o kadın, o sıcaklık, o heyecan bir kez yaşanır ve her şey kaybolur sonra..
Anıları yeniden yaşama çabasıyla geçerken hayat, bir kerelik hikayeler içimizden geçer gider..
Ne zaman başladı bu hikaye ne zaman bitecek diye sorup sorgulamadan hemde..
Bencilsin.. Önemsediğin kavgalara karıştın, etrafını sorgulamaya gerek görmedin, kendi sıcaklığınla yandın, diğerleri soğuk iklimlerde dolaşırken..
Hadi şimdi beni hayallerimle bırak, sen istersen kavrul.. Beni dahil etme, bırak da başka fırtınalarda gerekirse boğulayım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder