Sancı ile gelen ilham ancak böyle düşer yazıya

Kafamızın içinde barındırdığımız sakıncalı ve bir o kadar hastalıklı düşüncelere karşı geliştirdiğimiz otokontrol sistemi ahanda bu bloglar sayesinde fışkırır oldu son yıllarda. Bu tarz siteler ve sosyal medya insanların kusmuklarıyla dolu. Ne kadar ekşimiş ve kirli bilgiler varsa bir bir dökülüyor beyaz sayfalara, dolayısıyla okuyucuya sunuluyor. 

Öyle fantastik insanlar olduğumuzu düşünüyoruz ki! Burnumuzdan kıl aldırmamamız hep bu yüzden. Halbuki biliyoruz ki sıradan olmanın sıkıcılığı var üzerimizde. 

İnsan, kırılgan bir hadise oysa ki..

Sana en yakın yüzün aynadaki suretin olduğunu ve bir anlam ifade etmediğini anladığında üzerinde oluşan ağırlık paha biçilemez oluyor. Kendini taklit ederek vardığın nokta ise kendini tekrar etmekten öteye gitmiyor. Kocaman bir boşluğu dolduramayacak acizlikle zaman gelip geçiyor. 

Her yaşam aslında yaşanmamışlıktan ibaret, bunları yazarken yazamadıklarım olduğu gibi..

Neyse ne.. Sallamak gerekiyor bazen..Melankoliye davetiye çıkarmaya gerek yok. Hani bu ne menem bir şeymiş diye merak ederek üzerine gitmek çelişkili oluyor çoğu zaman, zira o ne menemse öyle kalacak, sen yorulacaksın.

Bu garip döngünün içinde olmak zorunda değiliz. Hafife almanın dayanılmaz hafifliği gibi bir seçeneğimiz de var. Var ki nefes alış verişlerimiz yorgun olmasın! Üzerimizdeki ağırlığı taşıyıp durmayalım..

Kusalım!

Nereye istersek..

Kimsenin üzerine olmadığı sürece yapabiliriz bunu..

(Siz yine de her denileni yapmayın)