Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.. Gökten üç elma düşmüş.. Sonsuza dek mutlu, mesut yaşamışlar, boy boy çocukları olmuş diye biten ne masallar dinledik değil mi?
Filmlerde
gördüğümüz, kitaplarda okuduğumuz şeyler maalesef gerçek hayatta
yaşanmıyor.
Bir memur olabilmek için tırnaklarınla kazıyor, saçını süpürge
ediyorsun.
Öğretmenlik için yıllarca atama bekliyorsun. Sen de okudun, sen de
çalıştın, sen de güzelsin, sen de akıllısın, eksik değil bir tarafın kimseden..
Ama beyaz atlı
prensi bulamadın, asgari ücretle çalışıyor, ay sonunu zor getiriyorsun.
Mağazada gördüğün kırmızı elbiseyi alamıyorsun, kredi kartlarını ucu ucuna
ödeyeceğim diye Ali’nin takkesini Veli’ye, Veli’ninkini Hasan’a giydiriyorsun.
Kimse yollarına gül dökmüyor, şarkılar, şiirler yazmıyor. Debelenip duruyorsun,
önce aile baskısı yaşıyor sonra koca ve çoluk çocuk sorumluluğu alıyorsun.
Düşüyorsun kaldıran olmuyor, sevdiğin kişi aldatıyor. Ne kadar gereksiz insan
varsa çevrende dolanıyor, sülük gibi kanını emiyor. Bir gram huzur bulmak adına
yıllarını veriyorsun. Çektiğin acılar alışkanlık haline geldiğinde
hissizleşiyorsun. Gençliğin heba oluyor, baktın ki yüzündeki çizgiler
fazlalaşıyor işte o zaman kıymete biniyor yaşam, bu sefer de hevesin kaçıyor,
enerjin olmuyor. Cesaretini kediler kapıyor gibi gibi..
Güvende olduğumuzu
bilseydik sonunda hiçbir şeyin önemi kalmayabilirdi belki de.. Hayata ve
beraberinde getirdiği acılara teslim olabilirdik.
Alay
etmeyeceklerini bilsen çıkıp meydanda bet sesinle şarkı söyleyebilirdin.
Ölmeyeceğini bilsen uçurumdan atlayabilirdin. Kovulmayacağını bilsen patrona
küfür edebilirdin.
Hasta olmayacağını bilsen serin yağmurlar altında saatlerce
ıslanabilirdin.
Paraya ihtiyacın olmasa çalışmayabilirdin.
Ama hayat meçhul,
hiçbir şey garanti değil. Yaşanmış örneklerden ders almak yerine kendi
hatalarımızla yüzleşmeyi yeğleriz. Bunu genellemiyoruz tabi ki..
Nehirden
karşıya geçmek isteyen birinin akan suya kapılıp gittiğini görürsen o nehirden
geçmezsin. Aklımız bizi mantığa, duygularımız ise vicdana yönlendirecektir.
Ve hayat, hiçbir
zaman hayal ettiğimiz gibi olmayacaktır. Buna rağmen yaşamaya devam
edeceğizdir..
Ne demişler; ’Bir
sonraki sayfadadır belki umut diye ne kitaplar bitirdik’