Tatlı Hayat -Dolce Vita-

Önceleri 'nasılsın' diye sorulduğunda 'iyiyim' derdik ve iyi olduğumuza inanırdık. Şimdi biliyoruz ki insanlar iyi değil. Dibi olmayan bir bataklığın içinde yüzüyorlar sanki. Hiçbir zaman yaşayamayacağımız hayatlara sahip olan kişiler hiç bu kadar günyüzüne çıkmamıştı. Bunu görenler, almaya gücü yetmeyen arabayı çizmek, yemeye parası olmayan balığı öldürmek, sahip olamayacağı eşyaları yakmak, asla göremeyeceği kumsalları kirletmek istiyor. Söyleyemediği her kelimeyi unutmak, uzanamadığı elleri kesmek istiyor. Gözleriyle gördüğü bu dünyanın içine etmek, edemezse gözlerini yerinden çıkarmak istiyor. 
Hasta ettiler bizi!
Yaşamayı unutanlarla dolu her bir taraf. Saçlarını taramayı unutanlar, sevgiyi unutanlar, el ele dolaşmayı unutanlar, ölümü öğrenenlerle dolu. 
Kurtuluşu düşünmüyor kimse, günü kurtarma çabasındalar çoğu zaman. Akşam eve sağ salim ulaşacağını kimse bilmiyor ki! 
Masallarımız bitti, acı hikayelerle yoğruluyoruz. Şarkıların anlamsız gelmesi bu yüzden. Halbuki sesler ve kelimeler olmadan yaşayamayız. Aşk'a sığınmak isteyenler aldatılıyor, sevdaya düşenler acı çekiyor. 'Biz' kalmadı artık, 'ben' var. Kimsenin sözcüklere, geçmişe, güzel yüzlere, temiz kalplere, vicdana, sevgiye ihtiyacı yok. Sahip olduğunda ise hemen kirletiliyor, herkesin paraya, isme, cisme, güce  ihtiyacı var. 
Geçmiş unutuldu, acıyan bir geleceğe kucak açıyoruz. 
Neden çıkışı bulmak yerine hep beraber dibe batıyoruz?
Nerede tatlı hayat? Onu bulmak için daha hangi engelleri aşmamız gerekiyor?
Önemli olan aramak mı, bulduktan sonra kıymet bilmek midir? 

Fotoğraf:@ladiemacbeth