La la land neden ödüle doymuyor?

2016’nın en ilgi çeken, üzerinde en çok konuşulan ve ödül törenlerinden kucak dolusu ödüllerle dönen bu filmden Oscar’a ramak kalmışken bahsetmek gerekiyordu belki de. Zira 14 dalda aday gösterilen ilk müzikal film olma özelliğini taşıyor. Filmin genç yönetmeni daha önce Whiplash adlı filminde kendini ispat etmişti zaten.

Öncelikle filmin bir duygusu, ruhu var. Zor günlerden geçtiğimiz, dünyanın çivisinin çıktığını hissettiğimiz, insanlığın, aşkın, iyiliğin, güzelliğin yok olduğunu bildiğimiz, hayallerimizi ertelediğimiz, hissiz bir robota evrilme günleri yaşadığımız milenyum çağında bu film herkese iyi geldi. Aksiyonun tavan yaptığı, küfürlerin havada uçuştuğu, görsel efektlerin, bilmem kaçıncı boyutların olduğu, akıl almaz senaryoların yazıldığı sinema sektöründe Mia ve Sebastian adlı karakterler bizi geçmişe götürdü. O masum aşkların yaşandığı, ilk buluşmanın sinemada gerçekleştiği, el ele tutuşmanın verdiği o heyecan, hayallerin peşinden gitmenin dayanılmaz hafifliğinin yaşandığı masalsı günlere döndük. Dans ve şarkıların keyfi ise dışarıdaki dünyadan uzaklaşıp bambaşka bir aleme gitmemize sebep oldu.  “Ne olmak istiyoruz, bunun için ne yapabiliriz, bizi mutlu eden şey ne, bu uğurda nelerden vazgeçebiliriz?”  gibi sorulara da cavap aramamızı sağladı.

Kimine göre beklentileri karşılayamadı, kimine göre hafif kaçtı ama birçok kişi, şarkılı danslı o büyülü dünyada iki saatin nasıl geçtiğini bilemedi. Klişe olarak düşünülecek olursa böyle bir filmin mutlu sonla bitmesi gerekiyordu. Ama kötü biten bir hikayeyle sonlandı, filmin başlangıcından itibaren bıraktığı tat uzun süre zihinde kaldı ve etkisinden kurtulunmadı. İşte seyirciyi çeken de bu oldu.

Kıssadan hisse şu berbat dünyanın gamından kederinden bir müddet uzaklaşmak isterseniz, film hala vizyonda.. 

Oscar'dan önce

Ülkenin durumu malum, zor bir yıl daha geçirdik, yeni yılı en güzel dileklerimizle ve büyük umutlarımızla karşılayalım dedik, kursağımızda kaldı. Siyasetin çalkantısı, ekonominin bozulması, doların yükselmesi, işsizliğin artması, terörün durmayışı, referanduma gidilecek olması, taciz, baskı, şiddet, vahşet derken bugüne geldik. Yarın ne olur kim bilir..
Hayat da devam ediyor tabi!
Yazıyoruz, çiziyoruz, işe gidiyoruz, işten geliyoruz, yemek yiyoruz, ders çalışıyoruz, içiyoruz, üşüyoruz, gülüyoruz, ağlıyoruz, okuyoruz, izliyoruz..İzliyoruz evet. Burada duralım. Bir nefes alalım. Bizi bir nebze hayata bağlayan yedinci sanatın doludizgin dünyasına gidelim. Neler mi izledik?
Bir göz atalım hadi..

Manchester By The Sea 

İşte favorim, hani darmadağın olursunuz ya, o hesap. Acıtmadan, vurmadan, kırmadan, ağlatmadan dramın dibi nasıl olurmuş görüyorsunuz. Casey Affleck'in bu filmde oynadığına inanmak zor, birebir yaşıyor sanki. Hani hayatınız film şeridi gibi gözünüzün önünden geçer ya bazen, işte bu filmde de bir başkasının hayatı gözünüzün önünden geçip gidiyor, sarsıyor ve diyorsunuz ki benim derdim dert mi Lee Chandler, senin derdin yanında..

Arrival 

Bilim-kurgu filmine nasıl mı duygu katılır? İşte böyle, izleyin göreceksiniz zaten. İnsanlar konuşa konuşa anlaşır, hayvanlar koklaşa koklaşa denir ya hani peki bir insanla uzaylı nasıl anlaşır? 

Lion 

Gerçek bir hikayeden uyarlanan filmi izlemeden önce yanınızda mutlaka mendil bulundurun. Benim içim çekildi ağlamaktan. Şu dünya hala dönmeye devam ediyorsa bilin ki birkaç iyi insan sayesinde. Filmde Dev Patel öne çıkarılıyor ama benim gönlümü çalan küçük oyuncu oldu. 

La La Land 

Ruha dokunan, duygusu olan bir film. Bu kadar ödülü topladı, kesin oscarı da alacak diye büyük beklentilerle izlediğiniz zaman hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz. Hayaller ve aşk arasında gidip gelen bir öyküsü var, müzikleri benim gibi hard rock dinleyen birini bile etkilediyse varın gerisini siz düşünün. Orijinal soundtrack albümünü de malum sitede, benden söylemesi. 

Nocturnal Animals 

Bu yıl Amy Adams, iki filmiyle göz doldurdu. Ama Emma Stone'un yılıydı demek yanlış olmaz. Neyse filme gelirsek, başarılı bir yönetmen çalışması olmuş diyebilirim. Gerçekte mi oluyor yoksa kitabın sayfaları mı okunuyor diye git gelleri olan film farkına varmadan fena geriyor. sakin ve durağan işleyen yapısına rağmen ekran karşısında mıhlanıp kalmak nedir görüyorsunuz. 

Passengers

Sinemada bir Jennifer Lawrance gerçeği var. Film olsun, vakit geçirelim diye izleyin işte. Mantık aramayın, konu, kurgu aramayın. Aşk mı? Ha o var.. Romantizm mi? O da var. Daha ne olsun diyenlere iyi bir seçenek olarak buraya bırakalım. 

Bu arada Fences filmini yarıda bırakmama rağmen değinmek istiyorum. How to get away with murder dizisinden hayranlıkla izlediğim Viola Davis de bu filmiyle yardımcı kadın oyunculuğu ödülünü göğüsler gibime geliyor. Ama ben onun dizideki avukat rolüne hastayım o ayrı konu. 

Son söz olarak filmsiz kalmayın, sinemaya gidin bla bla bla edecek değilim burada. Zaten kalmıyorsunuz, hayatınız film olmuş sizin. Sağlıcakla kalın diyeyim bari. 

Yukarıdan bir ışık beklemenin dayanılmaz ağırlığı

Her şey çok hızlı değişiyor. Hem de akıl almaz bir şekilde, içimizde değişmeyen şeyler de var. Yine ikilem! 
Trafikteki kural gibi, ileriye gitmek zorundasın ama arkanı da kontrol etmelisin, sağa sola yalpalamak düzeni bozar, kararsız kalmak hata nedeni, bir yol seçmelisin. 

Sen, aslında farkındalığından ibaretsin. Özün bu. Seni kalıplara koymaya çalışıyorlar, bir şeylere benzetiyorlar. Biliyorsun, bu yüzden kanıyorsun acı içinde oturduğun kalıptan çıkarken. Ayağa kalkıp da silkelendiğin zaman kendinle yüzleşiyorsun, sorumluluk alma zamanı geliyor. Suçlu aramayı bırakıyorsun, kaçmıyorsun, gereken neyse onu yapıyorsun. 

Hayatındaki insanlar değişti, krediyle aldığın ilk araban değişti, ilk aşkın başkasıyla evlendi, bir bebek dünyaya getirdin, kocaman oldu, evinin eşyaları değişti, belki de evin değişti, başka mahallede veya başka şehirdesin. Ellerin değişti, saçının şekli..peki ya hislerin? 

Belki de korkmuyorsun artık küçük böceklerden, yalanlardan, ihanetlerden.. Ya da sevmiyorsun klasik müziği, bir zamanlar yana yakıla okuduğun kitaplar, gözyaşlarıyla izlediğin filmler etkilemiyor artık seni, eskisi kadar gitmiyorsun parklara, değiştin sen de! 

Değişmeyen ne peki? 

İnatçılığın, burnunun dikine gitmelerin, asiliğin, yufka yürekliliğin.. ne? 

Sıkıcısın!

Bu yüzden buradasın, hadi git yüzünü yıka şimdi.